Historia świątyni

 

Kościół pod wezwaniem św. Ducha został wybudowany w pierwszych latach XX wieku. W swojej historii pełnił najpierw rolę cerkwi prawosławnej (św. Martyniana) przeznaczonej dla carskiej armii. W okresie międzywojennym świątynia stała się kościołem garnizonowym I Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. W 1945 r. budynek sakralny został przekazany pod opiekę Kościoła Polskokatolickiego i od tego czasu pełni funkcję katedry diecezji warszawskiej.

Budynek kościoła został zbudowany na planie krzyża i skierowany jest na wschód (zgodnie z tradycją Prawosławia). Ołtarz główny wraz z nastawą pochodzi z epoki baroku Zdobi go obraz przedstawiający Matkę Bożą Nieustającej Pomocy. Figury umieszczone na nastawie ołtarzowej symbolizują Stary i Nowy Testament. Z epoki baroku pochodzą również m.in.: figura Jezusa Zmartwychwstałego, krucyfiks oraz ambona, które rozmieszczone są w nawach bocznych. Z pierwotnego wystroju wnętrza świątyni pozostała jedynie ornamentyka wzdłuż łuków i okien - zachowana w bardzo dobrym stanie. Kościół Polskokatolicki pielęgnuje pamięć o wydarzeniach
i ludziach ważnych dla historii Polski. Temu poświęcone są epitafia dedykowane  kawalerom I Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, bohaterom Powstania Warszawskiego i ofiarom Rzezi Katyńskiej z  1940r.